บ่วงบาป วันที่ 21 มีนาคม 2556

รำพึงเข้าไปปลอบใจเกลียวด้วยท่าทางเป็นมิตร แล้วปั้นเรื่องให้เกลียวฟังหวังใช้เกลียวเป็นเครื่องมือทำลายฆ่านวล “คุณนวลเคยทำลายหัวใจของคุณรำพึง?!” “ค่ะ คุณนวลเคยปั่นหัวคนรักของดิฉันให้หลงใหล แล้วสุดท้ายเขาก็ฆ่าตัวตาย เพราะผิดหวังที่คุณนวลหนีไปแต่งงานกับคุณพระเกิด ขอโทษนะคะ ถึงเรื่องจะผ่านมานานแล้ว แต่พูดถึงทีไร ดิฉันก็อดสะเทือนใจไม่ได้ทุกที” “ถ้าคุณรู้ว่าคุณนวลร้ายกาจอย่างนั้น แล้วทำไมคุณถึงอยากได้คุณน้อยเป็นสะใภ้” “ทำยังไงได้ล่ะคะ ในเมื่อลูกรักดิฉันก็ได้แต่อโหสิกรรมให้กันไป” “แล้วคุณมาบอกเรื่องนี้กับดิฉันทำไม” “เพราะดิฉันรู้ว่าคุณรักนายทัด ใช่ไหมคะ” เกลียวชะงัก “เอาเป็นว่าถ้าคุณไม่อยากเสียนายทัดไปอย่างที่ดิฉันเคยเสียคนรัก คุณจะต้องระวังคุณนวลให้ดี” เกลียวสีหน้าโกรธเกลียดนวล รำพึงยิ้มพอใจ ฝ่ายระพีน้อยใจที่เทิดรักน้อย พลันความคิดทำเสน่ห์ก็แวบเข้ามา และบังเอิญระพีได้เจอกับหมอไสยโดยไม่ทันตั้งตัว “โอ๊ย! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือบ้างหรือไง!” “ถ้าข้าทำให้เจ้าเจ็บ ข้าขอชดใช้ด้วยสิ่งที่เจ้าต้องการ” ระพีแปลกใจ ตอนที่ 23 ระพีตามหมอไสยเพื่อขอให้ช่วยทำคุณไสยให้ตนเอง หมอไสยแสยะยิ้มสมใจ เป็นไปตามแผน แต่ระพียังไม่มั่นใจจึงขอกลับไปคิดก่อน หมอไสยรีบบอกอย่าคิดนาน เพราะของดีมาประเคนอยู่ตรงหน้าแล้ว หากไม่เอาก็โง่ ระพีเดินออกไป หมอไสยกระหยิ่ม แววตาโหด “ถ้าของต่ำมนต์ดำไปอยู่ในตัวเอ็ง ดูสิว่าพ่อแม่เอ็งจะเจ็บปวดสักแค่ไหน ฮ่า ๆๆๆ” เกลียวเข้ามาดูอาการของทัด เป็นเวลาเดียวกับที่ทัดละเมอหาชุ่ม ทำให้เกลียวโกรธมาก นวลเปิดประตูเข้ามาพร้อมสำรับอาหาร ยา และผ้าเช็ดตัว เพราะต้องการตอบแทนที่ทัดช่วยเหลือตนเองและลูกไว้ นวลเห็นเกลียวก็แอบชะงักนิดหนึ่ง สายตาของเกลียวทำให้นวลรู้ว่าเกลียวไม่ค่อยพอใจตนเองนัก เกลียวเข้าไปดึงถาดสำหรับจากเด็กรับใช้มาถือไว้ พร้อมกับบอกว่าจะดูแลทัดเอง ทัดตื่นขึ้นมาได้ยินพอดีก็ต่อว่าเกลียวที่เสียมารยาท เกลียวจี๊ดใจ ที่ทัดปกป้องนวล ทัดยังย้ำว่าเขาจะรักนวลตลอดไป ยิ่งทำให้เกลียวไม่ชอบหน้านวลมากขึ้น เกลียวจึงไปหารำพึง ตามที่รำพึงคาดไว้เป๊ะ ๆ ส่วนระพีก็แค้นที่จะแพ้น้อยจึงคิดที่จะทำทุกวิถีทางที่จะแย่งเทิดมาเป็นของตนเองให้ได้ พร้อมกับนึกถึงหมอไสยขึ้นมา คืนนั้น ทัดหลับฝันว่านวลและน้อยกำลังเดินเข้ากองไฟ ทำให้ทัดตกใจสะดุ้งตื่นและกังวลกับความฝันของตัวเองมาก ส่วนคุณพระเกิดเข้ามาบอกนวลว่าต้องไปดูสมุนไพรที่มากับเรือจากพระนคร แต่จะงด ไม่อยากทิ้งนวลและน้อยไปเพราะเป็นห่วง นวลบอกไม่อยากให้เสียงานเพราะเธอ ยังไงก็มีนายทัดอยู่ คุณพระเกิดกังวลเพราะตอนนี้ทัดกลายเป็นคนสำคัญของนวลเสียแล้ว อัฐจะไปเยี่ยมนวลและน้อย แต่รำพึงห้ามไว้ ก่อนจะกลบเกลื่อนกิริยาและว่าต้องการให้อัฐอยู่รับคุณพระไวที่กำลังจะกลับมาถึงบ้านด้วยกัน เพราะรำพึงกลัวว่าอัฐจะไปขัดขวางแผนของตนเอง จึงให้จวงวางยานอนหลับให้อัฐกิน รำพึงให้เกลียวไปหลอกนวลว่าคุณพระเกิดถูกโจรทำร้ายระหว่างทางบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้อยู่กลางป่า นวลและน้อยจะรีบไป แต่เกลียวชะงักพยายามจะห้ามไม่ให้น้อยไปด้วย แต่ต้องจำนนด้วยเหตุผล เพราะน้อยบอกว่ามีความรู้เรื่องสมุนไพรอาจช่วยคุณพระเกิดได้ เกลียวจำใจพาสองแม่ลูกไป แม้จะผิดแผนไปบ้าง เกลียวพานวลและน้อยมาที่กระท่อมกลางป่า สองแม่ลูกแปลกใจมากเพราะเงียบผิดปกติ ทันใดนั้นชายร่างกำยำ 2 คนก็โผล่ออกมาจากกระท่อม และเข้าจับตัวสองแม่ลูกเอาไว้ นวลและน้อยตกใจมาก “งานของคุณเกลียวเสร็จแล้ว แต่นายสั่งว่าให้คุณเกลียวรออยู่นี่ก่อน!!!” ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น นวลกับน้อยตกใจหันไปมองเกลียวอย่างไม่เชื่อหู “น้าเกลียวทำแบบนี้กับน้อยกับแม่นวลได้ยังไง” น้อยสีหน้าผิดหวังมาก เกลียวเริ่มสั่นกลัว “น้าไม่ได้ตั้งใจจะทำแม่น้อย ก็น้าบอกแล้วไม่ให้แม่น้อยมา” “คุณเกลียว อย่าให้พวกเขาทำอะไรเราสองแม่ลูกเลยนะ ฉันขอร้อง” นวลพยายามขอร้อง “ไม่ต้องพูดมาก...ยังไงวันนี้พวกเอ็งก็ไม่รอด” เกลียวมองนวลด้วยความริษยา น้อยตัดสินใจกัดมือโจร พุ่งจะไปช่วยนวล แต่โจรกระชากแขนน้อยกลับมา น้อยเจ็บ ร้องเสียงหลง นวลกระทืบเท้าโจร วิ่งจะเข้าไปหาน้อย แต่โจรดึงนวลไว้และจับนวลเหวี่ยงไป นวลล้มลงหัวไปกระแทกพื้นอย่างแรง น้อยเห็นตะโกนลั่น เพราะนวลสลบไปแล้ว ส่วนเกลียวก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รู้สึกสับสนในใจมาก เมื่อเห็นโจรกำลังลากสองแม่ลูกเข้าไปในกระท่อม ทัดฟื้นขึ้นมาก็ได้ยินเด็กรับใช้คุยกันเรื่องที่เกลียวมาพานวลและน้อยเข้าป่าไปดูอาการของคุณพระเกิด ทัดตกใจมากเกิดลางสังหรณ์ใจบางอย่าง ทัดจะออกไปตามบังเอิญเจอกับคุณพระเกิดที่เพิ่งกลับขึ้นเรือนมา ทำให้ทัดรู้ทันทีว่านวลและน้อยถูกเกลียวหลอก จึงรีบบอกคุณพระเกิดว่าสองแม่ลูกกำลังตกอยู่ในอันตราย เกลียวเห็นนวลและน้อยถูกมัดมือ และนึกถึงตอนที่นวลช่วยเหลือทัดที่ได้รับบาดเจ็บโดยไม่อิดออด ความรู้สึกฝ่ายดีพุ่งขึ้นมา จึงบอกให้โจรปล่อยสองแม่ลูก เป็นเวลาเดียวกับที่รำพึงมาถึงกระท่อมพอดี “เกิดบ้าอะไรขึ้นมา ไหนว่าอยากกำจัดนังนวลมันนักหนาไง?” “ฉัน..ฉันทำไม่ลง ความริษยามันทำให้ฉันตาบอด แต่ตอนนี้ฉันได้สติแล้ว ฉันฆ่าพวกเขาไม่ได้” รำพึงโกรธจัดตบหน้าเกลียว เพียะ!! เกลียวหน้าหัน มองรำพึงโกรธ!! “ฉันจะไม่ยอมให้คุณ ทำอะไรพวกเขา” เกลียวจะวิ่งเข้าไปในกระท่อม รำพึงสั่งลูกน้องให้เข้าไปจับเกลียวไว้ ก่อนจะต่อยท้องจนเกลียวจุกและสลบไป และจับเกลียวไปมัดรวมกับนวลและน้อย “ไม่มีใครหน้าไหนขวางข้าได้ทั้งนั้น” ดวงตารำพึงวาวโรจน์ “เผาพวกมันซะ!!” น้อยพยายามปลุกนวลให้ฟื้น ในขณะที่ไฟกำลังโหมไหม้กระท่อม เกลียวมองอย่างรู้สึกผิด ด้านรำพึงหลังจากจ่ายเงินให้กับโจรและแยกย้ายกันไป รำพึงมองเข้าไปในกระท่อมอย่างสะใจ “อย่าหวังว่าจะหนีไฟแค้นของข้าพ้น นังชุ่ม” คุณพระเกิดและทัดออกตามหานวลและน้อยไปทั่ว ทั้งในตลาด และระหว่างทาง ทัดภาวนาให้เกลียวอย่าทำอะไรร้ายแรง ทันใดนั้นทั้งคู่ก็เห็นกลุ่มควันลอยมาจึงรีบไปดู ด้านคุณพระไวและลูกน้องซึ่งกำลังเดินทางกลับบ้าน เห็นกลุ่มควันขนาดใหญ่ก็แปลกใจ จึงรีบตรงไปทางทิศนั้นเพราะคิดว่าเผื่อจะมีใครเป็นอันตรายและต้องการความช่วยเหลือ ทัดกับคุณพระเกิดวิ่งมาถึงที่หน้ากระท่อม ได้ยินเสียงน้อยร้องขอความช่วยเหลือ คุณพระเกิดเป็นห่วงลูกมาก แต่ยังไม่ทันกระดิกตัวทัดก็วิ่งฝ่ากองไฟเข้าไปในกระท่อมก่อน คุณพระเกิดได้สติวิ่งตามเข้าไป ทัดบอกให้คุณพระเกิดช่วยน้อยก่อน ส่วนทัดวิ่งเข้าไปประคองนวล ลูกไฟตกมาใกล้ ๆ ทัดใช้ตัวบังไฟให้นวล เป็นจังหวะเขาเหลือบไปเห็นเกลียวกำลังสำลักควันไฟ ทัดจะช่วยเกลียวแต่เกลียวบอกให้ช่วยนวลก่อน ทัดจึงอุ้มนวลออกมา แต่พอจะเข้าไปช่วยเกลียว กระท่อมก็พังยุบลงมาต่อหน้า